การดูแลผู้ป่วยเรื้อรังหรือผู้สูงอายุทุพพลภาพนั้น ย่อมมีช่วงเวลาที่รู้สึกเหนื่อยล้า อ่อนเพลีย ท้อแท้ และเบื่อหน่ายเป็นธรรมดา เปรียบเสมือนคลื่นที่ซัดสาดเข้าฝั่ง ย่อมมีขึ้นมีลง แต่หากคลื่นแห่งความรู้สึกเหล่านี้โถมเข้าใส่ใจเราอย่างต่อเนื่อง และปัญหาดูจะค่อยๆเพิ่มมากขึ้น จัดการอย่างไรก็ไม่หมดเสียที นั่นอาจเป็นสัญญาณเตือนว่า “ผู้ดูแลต้องการความช่วยเหลือ”

1. รู้สึกอยากหนี: รู้สึกเหมือนกำลังแบกรับภาระหนักอึ้ง อยากหนีไปให้พ้นจากความรับผิดชอบ ต้องการพักจากการดูแลผู้ป่วย
2. รู้สึกโดดเดี่ยว: รู้สึกเหมือนกำลังเผชิญปัญหาอยู่เพียงลำพัง ไม่มีใครช่วยเหลือ
3. รู้สึกชีวิตวุ่นวาย: ไม่สามารถจัดการกิจวัตรประจำวันเดิมได้ รู้สึกชีวิตยุ่งเหยิง วุ่นวาย สับสน ไม่มีเวลาส่วนตัว ไม่มีเวลาพักผ่อน กิจวัตรประจำวันเปลี่ยนแปลง รูปแบบการกิน อยู่ หลับนอน เปลี่ยนแปลงไป นอนหลับไม่เพียงพอ มีความคิดกังวลเกี่ยวกับตัวโรคผู้ป่วย การจัดการปัญหาของผู้ป่วยอยู่ตลอดเวลา
4. สุขภาพกาย/จิตใจทรุดโทรม: น้ำหนักลด เบื่ออาหาร ซูบผอม เบื่อหน่าย รู้สึกร่างกายอ่อนแอ มีปัญหาด้านความจำ ไม่มีสมาธิ จดจำสิ่งต่างๆ ได้ยาก หลงลืมแม้แต่สิ่งสำคัญ เช่นวันนัดพบแพทย์ของผู้ป่วย มีอารมณ์แปรปรวน: หงุดหงิด โกรธง่าย อารมณ์ไม่คงที่
5. เริ่มพึ่งพายาหรือสารเสพติด: ต้องใช้ยาหรือสารเสพติดมากขึ้น เช่น ยานอนหลับ เหล้า บุหรี่ หรือมีพฤติกรรมพยายามหาทางออกด้วยวิธีที่ผิด